Ik was zó onder de indruk van zijn vertolking van een Mozart-sonate dat ik hem dat wilde nadoen en dus: aan het studeren. Zoals het dan gaat: natuurlijk weer eens flink overdrijven, vooral met de linkerhand om die verd… Albertijnse bassen op tempo erin te krijgen maar dan wel alsof het 'parelend' repeterend spelen van dezelfde beweging geen moeite kost en vanzelf gaat. De rechterhand dacht ik er voorlopig maar bij. Gevolg?
Op een ochtend werd ik wakker met een barre pijn in de buitenkant van mijn linker elleboog. Ik was bijna niet meer in staat om mijn linkerhand te gebruiken. Veters knopen, broekrits dichtdoen en zo: problemen en niet zo'n beetje!!! Ging gewoon niet. Verd.......
Om dit verhaal niet te lang te maken, via huisarts, fysiotherapeut, specialist, na de nodige dagen mitella, behandelingen, pillen, zalven en corticosteroïdenspuiten zei een oudere collega: “Waarom ga je niet een keer naar Frequin (huisarts-acupuncturist in Alkmaar)? Die man heeft ervaring met dit soort klachten en hij zegt van tevoren of hij denkt je te kunnen helpen of niet”. Ik sputterde tegen, aan mijn lijf geen polonaise! Maar op de duur móet je wat. 'Baat het niet dan schaadt het niet'.
En dus zat ik op een maandagmorgen om acht uur tegenover een acupuncturist. Mij benieuwen!
"Wat zijn de klachten"? "Sinds een maand of drie à vier heb ik een, laat ik zeggen ‘een tennisarm links’ tengevolge van overmatig pianospelen". Lachje bij de ander. Na onderzoek was zijn oordeel: “Nou, niet gering zeg! Indrukwekkend. Van je spieren is amper nog iets over! Ik stel voor - als je 't goed vindt – dat ik het toch maar als een tennisarm behandel want daarmee heb ik goede ervaring”.
Hij prikte – ik liggend op een onderzoekstafel – zes haar-dunne naalden een héél klein beetje in de buitenkant van de linker elleboog waar de meeste pijn zat (niets van de voelen); één wat dikkere naald iets dieper tussen duim en wijsvinger van de linker hand (iets minder leuk), een zelfde naald boven de rechter(!) neusvleugel (nog minder leuk) en de laatste diep boven in de rechter(!) oorschelp (helemááál NIET leuk!).
"Wat voel je"? "Mijn óór"!!! Even de volgende patiënt te woord staan en dan zou hij terug komen.
En daar lig je dan op een onderzoekstafel. Zeg maar behandeltafel. De ruimte heeft geen raam. De plafonnière verspreidt wat gelig licht. De TL-buis boven de onderzoekstafel, een lamp aan een geknikte arm en de lamp op een soort bureautje zijn uit. Mijn linkerhand rust op mijn buik en ik durf hem niet te bewegen want dan valt een van de zes naaldjes misschien uit de elleboog. Die hangen helemaal omlaag. Als ik naar mijn voeten kijk zie ik de langgerekte knop van de naald in mijn hand en de naald in mijn neus. Die in mijn oor voel ik alleen maar. Lig ik niet een beetje voor paal? Ik lijk wel een speldenkussen. Zere arm en dan naalden in mijn hand, mijn neus en oorschelp. Zo lichtgelovig ben ik nou ook weer niet. Ik denk dat ik de hele onderneming maar zo gauw mogelijk vergeet. Nou ja… ik zie het wel.
Na een minuut of tien komt hij terug: "En…"? "Mijn óór"!!! Hij draait de zes naaldjes in de elleboog wat dieper, draait aan de naald in de neusvleugel, toen aan die in het oor en tenslotte aan die tussen duim en vinger.
“WAAAAAAAUW”!!! en een gesmoord: “V·e·r·d·o·m·m·e”! OF IK AAN DE 220 VOLT HING!!! Mijn hele lichaam sprong omhoog en ik klapte terug op de tafel. "Sorry... maar het lijkt te werken, zei hij grinnikend, tot over een paar minuten. Even weer een patiënt te woord staan".
Vijfmaal is hij nog teruggeweest en het 'voltage' werd iedere keer een stuk lager. Bij de laatste keer voelde ik eigenlijk niets meer en bleef roerloos liggen. "Mooi zo! Dan stel ik het volgende voor: als er vrijdag geen enkele verbetering is, dan mag je volgende week maandagmorgen terugkomen. Ik zal het de assistente vast laten noteren. Als je er niet bent neem ik aan dat het voldoende is geweest".
Handje, bedankje en weg.
Die vrijdag was het over en het bleef over en ik kon weer gewoon pianospelen. Ik moest nog denken: naald in m'n oor! Dacht hij soms dat het tussen m'n oren zat? Toch nog maar even gebeld om te zeggen dat ik niet terugkwam omdat het had geholpen. Een paar weken later hadden mijn arm en schoudergordel na de nodige therapeutisch begeleide oefeningen weer hun normale omvang.
Ben ik nou werkelijk zo nuchter als ik denk dat ik ben? Kan acupunctuur tóch iets doen? Ik bracht het op Skepp ter sprake, een Belgische forum dat nogal wantrouwend staat tegenover alternatieve geneeskunst. Dat had ik even goed of beter niet kunnen doen. Was ik zelf abnormaal? Of paranormaal? Of… eh…. Kan me niet schelen ook! Het was over.
Groeten.
Fons.
