Hoe is de eerste mens, zeg maar: hoe zijn de nazaten van de eerste mens (honderden of duizenden geslachten later?) van hun ‘maan’ naar hun ‘jaar’ gekomen?
Het in verlegenheid brengende feit dat de maanbaan niet een exact aantal malen in de zonnebaan past stimuleerde de mens intussen wel tot nadenken. Als het precies had gepast was de mensheid een hoop narigheid bespaard gebleven.
De seizoenen ontstaan door de beweging van de aarde rond de zon. De mens had dus een jaarkalender nodig om te weten in welk seizoen hij zat. Hoe te beginnen?
In Tweestromenland leefden de Sumeriërs. In ± 4500 v.Chr. verschenen zij er en rond ± 2500 verdwenen zij plotseling op een nog steeds onbegrepen manier. Er zijn boeken met verklarende theorieën over volgeschreven. Er zou b.v. een ongekende (nucleaire) ramp hebben plaatsgevonden.
Eén van hun steden heette Ur, waarvandaan Vader Abraham net op tijd was vertrokken. Stel je voor dat hij dat niet had gedaan. Stel je voor!!! De stamvader van Joden en Arabieren!
Wat zou het rustig zijn gebleven in het Nabije-Oosten.
De Sumeriërs hadden een onvoorstelbaar grote astrologische kennis, die staat opgetekend op de kleitabletten, die van onder het woestijnzand zijn opgedolven (na door een moderne satelliet te zijn ontdekt).
Om één voorbeeld van die kennis te noemen: de aardas (van noord- naar zuidpool) staat niet stil, maar maakt een rondje als een tol die te langzamer begint te draaien. Eén zo’n rondje duurt 25920 jaar en… de Sumeriërs wisten dat. Hoe kán dat nou???!!! En ze hadden niet eens onze hulpmiddelen, waarmee wij het nog niet zó lang geleden opnieuw hebben ontdekt!!!
Verder zijn ook bekend hun verhalen over een planeet, die eens in de 15.000 jaar (als ik het goed heb onthouden) vanuit het verre heelal ons zonnestelsel binnenraast, achter onze zon omkeert en weer in het verre heelal verdwijnt. Die planeet, Nibiru genaamd, zou 'n keer onze aarde hebben geschampt daar, waar nu de Grote Oceaan is. Door de botsing werd een stuk aardkorst, alsof het een stuk eierschaal was, de ruimte in geslingerd: onze asteroïdengordel die… inderdaad uit aardemateriaal bestaat. Kort geleden zijn we er nog 'n keer doorheen gegaan: massa 'vallende sterren'.
Als dat allemaal waar is, hoe konden die Sumeriërs dat weten?Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan leefden de Maya’s. Die bezaten ook een onwaarschijnlijk correcte agenda, keurig opgetekend in steen. Ze hadden uit die kalender ‘berekend’ dat in 2012 v.Chr. op 21 december iets geweldigs zou gebeuren namelijk: dat zij een hogere trap op de evolutieladder zouden bereiken. Er werden nieuwe steden gebouwd waar men die dag afwachtte. De poorten naar de ‘vierde dimensie’ zouden opengaan en de mensheid zou worden gebracht tot een verheven bewustzijn, dat geen lichaam nodig heeft. De berekening bleek niet te kloppen, d.w.z. het werd 21 december 2012 en daarna gewoon 22 december 2012. Astronomie en astrologie zijn nu eenmaal niet hetzelfde.
Maar voor ons, voor een groot gedeelte a.h.w. komend uit het Jodendom, zijn de Babyloniërs belangrijker. Je begrijpt waarom. De naam van de stad Babylon wordt reeds in 2300 v.Chr. vermeld maar kreeg pas vanaf ong. 1900 v.Chr. de status van rijkshoofdstad onder Hammoerabi. De Babyloniërs hadden gekozen voor de maandkalender, waren door de maan volledig gebiologeerd. Dat bracht moeilijkheden met zich mee.
Rond 432 v.Chr. vond de astronoom Metonius de ‘negentienjarencyclus’ uit. Die cyclus bestond uit 12 jaren van 12 ‘manen’, in een bepaald ritme afgewisseld door 7 jaren van 13 ‘manen’. De maan leek nu minder te ‘wandelen’, maar er was verschrikkelijk moeilijk ermee te werken (ga dat ook niet uitleggen) en of het voldeed? Het ‘klopte’ niet helemaal om niet te zeggen: als jaarkalender had je er niet veel aan.
De Babyloniërs voerden toen het jaar in als een periode van 13 ‘manen’, elk goed voor 28 dagen. Hun jaar duurde dus 13 x 28 = 364 dagen. In feite duurt een jaar ongeveer 365 dagen en 6 uren. Na ± 28 jaren liep de werkelijkheid achter op de kalendertijd van de Babyloniërs en… laat ik zeggen: ‘Het werd een maand te laat lente’. En dus, niet voor één gat gevangen’ voerden de Babyloniërs na 28 jaren een jaar van 14 'manen' in.
Wij voeren elke vier jaar één extra dag in en eens in de honderd doen we dat niet en eens in de 400 jaren weer wel..
Dit keer laat ik het maar hierbij. Het waren maar een paar voorbeelden (en er zijn er nog zó veel) van hoe het mensdom in de weer is geweest – meestal met weinig succes - om tot een jaarkalender te komen, die gewoon jaar na jaar en dan eeuwen lang onveranderd praktisch te gebruiken zou zijn.
Welke ‘tijd’ een dag voorstelde wist men, welke ‘tijd’ een ‘maan’ voorstelde wist men ook maar naar de ‘tijd’ van een jaar was men overal nog op zoek. En dat al een héééle tijd. Op z’n aller- allerminst al een dikke 5000 jaar.
Volgende keer gaan we kijken naar een heel andere ‘benadering’ van het jaarprobleem en daarvoor moeten we op bezoek bij de Egyptenaren. Oók een hoogbeschaafd volk. Destijds dan.
Groeten.
Fons.