Dag Carel,
Je schreef:OK, er zijn zo'n 200 zondvloedverhalen. Helder. Weet iemand van jullie uit welke tijd deze stammen? Zijn ze allemaal zo rond dezelfde tijd, bijvoorbeeld 4200 jaar geleden zoals de zondvloed van de Bijbel of zit daar een behoorlijke marge in?
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om op deze vraag te antwoorden al was het alleen maar omdat ik mijn tijd zinniger kan gebruiken. Maar alla, voor de goede zaak, zal ik maar zeggen.
Onze aarde bestaat uit een aantal platen, continenten genoemd, die drijven op een gloeiend hete brij van vloeibaar gesteente, metalen en nog zo het een en ander. Die platen zijn vele kilometers dik maar vergeleken bij hun oppervlak lijken ze verhoudingsgewijs meer op de schil van een sinaasappel.
Volgens de verhalen van de Sumeriërs is onze aarde ooit, ter hoogte van waar nu de Stille Oceaan ligt, geschampt door de van buiten de Melkweg komende komeet Enkidu. Brokstukken aarde vlogen de ruimte in en worden nu de asteroïdengordel genoemd. Daar heb je alvast een verhaal.
Gevolg van dit avontuur: massa's water liepen in het gat, verdampten toen ze de brij raakten, de brij koelde intussen af en nu is de bodem onder de Stille Oceaan nog maar ±12 KM dik en staan kilometers water garant voor de benodigde tegendruk. Vooral aan de oostkant van de Stlle Oceaan vertoont de aardkorst sindsdien de neiging naar het Westen te glijden en dat gaat met de nodige rimpelingen gepaard. Vandaar dat de westkust van de Amerika's bijna louter uit bergen bestaat.
Op meerdere plaatsen ter aarde zijn in de loop der tijden platen gebroken, aan het schuiven geweest, ofwel achter elkaar aan of tegen elkaar in en zo zijn we aan al die bergen gekomen. De serie over de Beagle toonde in Chili zo'n plaat die schuin omhoog een honderd meter boven de omgeving uitstak. Je kunt je zelfs niet voorstellen wat dat destijds een rotzooi heeft teweeg gebracht. Als er mensen in de buurt waren hadden die natuurlijk de nodige sterke verhalen.
En dat allemaal in 6000 jaar eventueel plus de 6000 jaar van het scheppingsverhaal in genesis 1, waar één dag begrepen moet worden als 1000 jaar. Het jaar dat God rustte telt niet mee want toen was de schepping klaar. En wat ik hier schrijf klopt natuurlijk van geen kant maar wellicht willen een paar enthousiastelingen daarover een discussie beginnen of voortzetten. Gaat uw gang.
Niet zolang geleden werden we - gelukkig op afstand - geconfronteerd met een tsunami en dat was niet de eerste en zal ook wel niet de laatste zijn. Een aardplaat was gebroken en het ene stuk was onder de andere geschoten en... etc. Je ziet de golf op je afkomen. Zondvloed(JE)!
Een alles verwoestende gebeurtenis leidt natuurlijk tot verhalen, zeker als degenen die het meemaken geen flauw idee hebben waardoor het is gekomen. Sterke verhalen groeien altijd dus je weet wat je te verwachten staat: binnen de kotste keren wordt er een godheid als veroorzaker ten tonele gevoerd. 'Iemand' moet toch verantwoordelijk zijn! De mens zelf kan niet dus...! Tegenwoordig weten we wat de werkelijke oorzaak is dus onze verhalen vallen mee. Zeker bij de 'getuigen' op afstand.
Verder is het de gewoonste zaak van de wereld dat sterke verhalen van een cultuur worden overgenomen door een volgende of nabij levende cultuur. De Sumeriërs zijn onder de voet gelopen door een binnenvallende lagere beschaving, vele verhalen van de Sumeriërs bleven echter, desnoods gedeeltelijk en aangepast voortbestaan. Als de Sumeriërs al niet een aantal verhalen van hún voorgangers hebben overgenomen. Wie zal het zeggen? Je moet voor de aardigheid eens het boek lezen van Alan F. Alfond:
Goden uit de Kosmos. Daar kan von Däniken nog iets van leren.
En dat gaat niet alleen zo met rampverhalen, als het maar een 'sterk' verhaal is. Het geboorteverhaal van Horus, te vinden in de tempel van Luxor, komt bijna letterlijk terug in het geboorteverhaal van Jezus. Ieder mag voor zich uitmaken of dat a) louter toevallig is of b) omdat het is overgenomen en bijgewerkt of c) omdat het een door de duivel gemaakte voorafbeelding is (om de 'ware' gelovigen in de war te brengen). En zo zijn er wereldwijd legio voorbeelden van min of meer gelijkende verhalen over één gebeurtenis waarbij het lijkt alsof ieder verhaal zijn eigen aparte gebeurtenis beschrijft. Het enige dat al die verhalen volstrekt zeker met elkaar gemeen hebben is: dat ze door mensen zijn verteld.
Ik vind het wat onnozel om door te willen drijven dat mijn verhaal, omdat mijn God daarin een rol speelt, het enig juiste verhaal is. Maar, als het over de zondvloed gaat, geen normaal en eenvoudig nadenkend mens kan toch aannemen dat heel de aarde, van Noord tot Zuid en van Oost tot West tientallen meters diep veertig dagen lang onder water heeft gestaan. Je moet wel van de ratten besnuffeld zijn omdat vol te willen houden alleen maar omdat het in een verhaal staat. Maak maar eens berekening hoeveel water daarvoor nodig is en 'onderbouw' waar dat allemaal vandaan is gekomen en waar het weer is heengegaan. Is het niet om je een breuk te lachen over het idee dat Noe's ark boven op een berg is beland toen het water zakte. Nee, daar moet je niet om lachen, dat is een leerverhaal dat je in je zak kunt steken. Als je begrijpt wat ik bedoel.
En zo vind ik het al meer dan genoeg en heb het verder liever over een zinniger onderwerp en sorry, als ik wat kort aangebonden overkom.
Groeten.
Fons.