Wat dóet zo’n Bhagwan nou de hele dag?
Meneer begint de dag met op te staan.
Nogal vroeg. Tenminste, als je vijf uur vroeg vindt. Na zich met kaal water te hebben gewassen (hij kan niet goed tegen luchtjes van zeep e.d. Zou hij niet stinken?) doet hij zijn ochtendmeditatie. “Jezus begon zijn openbaar leven met veertig dagen meditatie, legde hij uit, dan is één of twee uur aan het begin van een openbare dag geen overbodige luxe”. Deze praat verwacht je niet gauw bij een boeddhist. Tóch? Daarna volgt het ontbijt samen met zijn huisgenoten en trekt zijn luxe uitdossing aan, inclusief een Rolex. “Een feestelijke boodschap vraagt een feestelijke aankleding” hadden zijn (vrouwelijke) assistenten gevonden). Daarna: op naar de Boeddhahal (in die verdomde Rolls). Eens in de zoveel dagen is er gelegenheid tot vragen stellen. Die vragen moeten van tevoren op schrift worden ingeleverd en – als er voldoende vragen zijn – worden die allemaal beantwoord. Alles mag. Het zijn vaak heel interessante zittingen. Je zou eens moeten horen (zien) wat men allemaal vraagt: verstandige vragen, ontroerende vragen, oliedomme vragen en onbehoorlijke vragen. Alles mag. En de antwoorden zijn altijd, maar dan ook ALTIJD, ontzettend ad rem. Na de Boeddhahal keert hij weer terug naar zijn kamer.
Die kamer is ongeveer vier bij vier meter. Er staat een houten bed met een zeegrasmatras, waarover een sprei, verder een vurenhouten tafeltje met daarop wat boeken en schrijfgerei, ervoor een stoel met rieten zitting en nog een soort fauteuil. Aan het plafond hangt een fan (geen sannyasin maar zo’n ding dat lucht kan verplaatsen voor de frissigheid). Op de vloer ligt een kleedje waarop hij kan zitten mediteren. In de hoek van de kamer staat op een consolletje een Boeddhabeeld. Je kent het wel: zo’n zittende dikbuikige, bolwangige mannenfiguur in de kleermakers zit (zal ik maar zeggen, dan weet ik iedereen wat ik bedoel), de ogen neergeslagen, beide handen in de schoot. Een mediterende Boeddha dus.
Op het vurenhouten tafeltje staat nog een prentbriefkaart, reproductie van een beroemd Spaanse schilder. (Als ik me goed herinner: El Greco). Het stelt een man voor die, zittend op een berghelling, een toespraak aan het houden is. De man heeft een gouden, lichtgevend kruisje achter zijn hoofd. De Spaanse naam van het schilderij ben ik vergeten maar in het Nederlands zou er ‘De Bergrede’ staan. De afbeelding moet dus Jezus voorstellen. Raar eigenlijk, bij een niet-christen.
Verder is er niet veel te zien. De kamer heeft twee openslaande deuren die uitkomen op een veranda, die weer uitzicht geeft op een soort patio, half overdekt en plaats biedend aan een twintigtal personen. Of een paar meer.
Terug van de Boeddhahal wordt er van kleding gewisseld. Je kunt je het best een lang, wit katoenen nachthemd voorstellen. Elke namiddag wordt de post beantwoord. De assistentes hebben de zak brieven die elke dag binnenkomt al bekeken, een selectie gemaakt en de inhoud (vragen etc.) kort samengevat. Voor elke brief waar dat nodig is dicteert Bhagwan een kort of wat langer antwoord dat door de assistenten wordt uitgetypt en aan de afzender gezonden.
Zelf heb ik het aantal keren geprobeerd. Iedere keer kreeg ik keurig antwoord. Zeker één keer dacht ik: 'Beleefdheidje, geen direct antwoord op mijn brief maar een standaardreactie of zoiets'.
Tweemaal was het n.a.v. een persoonlijk probleem (dat ik hier dus lekker niet uit de doeken ga doen) en beide keren kreeg ik een antwoord dat ik dacht: “Ként die man mij”? Hij stelde alleen maar een persoonlijke vraag, maar zo verschrikkelijk recht in de roos dat ik me rot schrok!
Eén keer was mijn brief een beetje ondeugende ‘Spielerei’, vragen naar de bekende weg zal ik maar zeggen. En zijn antwoord begon met “Fons, as you apparently know… your question is a statement” (met big smiley!!!). Zóu je hem niet? Het lijkt wel of hij gedachten kan lezen. Of misschien was ik wat al te doorzichtig bezig. Kan natuurlijk óók.
De rest van de dag gaat op aan studie (de man leest wat af!) en meditatie. Hij eet natuurlijk nog (streng vegetarisch en geen alcohol en geen roken) en zo nu en dan ontvangt hij ’s avonds op zijn veranda mensen in persoonlijke audiëntie. Het gaat dan over lui die menen dat ze sannyasin (leerling) willen worden of over mensen die - om wat voor reden dan ook - een schreeuwende behoefte hebben aan een persoonlijk contact. Als je de verslagen van deze bijeenkomsten leest en/of hoort denk je ‘Wat moet ik dáárvan nou weer geloven”?
Ik heb een flink aantal van die verslagen gelezen en ik heb gesproken met mensen die ze persoonlijk hadden meegemaakt. Bij Jomanda schijnen rare dingen te gebeuren net zoals bij sommige christelijke genezingsdiensten, maar daar in Poona konden ze er ook wat van. Er raken lui in extase, anderen breken volledig in elkaar, er zijn er die ineens van hun verslaving af zijn en er gebeuren dingen, die je spontaan een wonder zou noemen ware het niet dat dat bij niet-christenen niet kan. Of zou Satan erachter zitten? Dat zou natuurlijk óók kunnen. Maar: hoe kom je dáár nou weer achter?
Van één zo’n avondsessie heb ik een TV-verslag gezien. Nota bene bij de EO!!! Kan het niet helpen maar het was wél zo. Ene Sipke van de(r) Lans (heette hij zo?) had het voor elkaar gekregen de meester een interview te mogen afnemen. Maar het vertoonde was ronduit gênant. Sipke beging de vergissing om (zo noemt Kuitert het) het ‘klassiek gereformeerde polemische patroon te volgen’: d.w.z. eerst je tegenstander psychologisch en moreel uitkleden en als je denkt dat je hem in de hoek hebt, blij lachend over het onderwerp beginnen. Sipke deed dat zeer behendig. Hij zei b.v. iets en zei daarna “maar dat wilde ik niet zeggen”, hopende dat Bhagwan het in zijn zak zou steken. Hetzelfde hoorde ik Andries Knevel met Wim Kok doen. Dan kún je een koekje van eigen deeg verwachten. Zo’n man is natuurlijk gepokt en gemazeld als het over discussietrucjes gaat. En het is ook raar dat je voor een interview wordt uitgenodigd en dat je dan tijdens ‘het gesprek’ een paar maal moet vragen “Mag ik mijn zin even afmaken en “” Doet U dat meer: iets niet willen zeggen en dan tóch zeggen” en dat soort dingen.
Maar, we hadden het over Sipke. Bhagwan zat hem, aandachtig luisterend, met een minzaam en bemoedigend glimlachje aan te kijken en gaf op elke vraag volmondig het ‘graag gehoorde’ antwoord. Zo is die man nu eenmaal: geborneerdheid voert hij met gulle hand en laat verder alles in eigen vet gaar smoren. Sipke had in de gaten dát maar blijkbaar niet waaróm de aanwezige sannyasins besmuikt zaten te giechelen. Hij dacht zeker dat ze niet om hém maar om Bhagwan zaten te lachen. Het werd nog uitgezonden óók. Nou ja, dat moeten ze dan bij de EO zelf maar weten.
Na de avondmeditatie (bidden doet hij nooit, de heiden!) gaat de man naar bed. Het is dan ±21.00 uur plaatselijke tijd.
Groeten.
Fons.
