Dag Carel,
Bedankt voor de uitgekozen krenten waarvan ik er één uitkies om wat door te bomen:
Je schreef:Wanneer is een gelovige gematigd? Gematigd betekent in mijn ogen dat de gelovige zijn waarheid niet als absoluut ziet. Hij put er vertrouwen uit, zekerheid, maar wil dat niet voor alles en iedereen geldig verklaren.
Gesteld dat iemand beweert 'Ik weet voor mezelf absoluut zeker dat...' of met andere woorden: 'Ik ben er rotsvast van overtuigd dat...'. Dat kan toch moeilijk een gematigd geloof worden genoemd.
In een wat boven-middenstandswijk woonden twee buurvrouwen. Naast elkaar uiteraard. De eerste was gehuwd met een hoge ambtenaar op het gemeentehuis, de ander met een piloot bij de KLM, zo eentje die op de z.g. long hauls vliegt. Hij was telkens een weekje van huis naar Australië, Zuid-Amerika en dergelijke verafgelegen bestemmingen.
De eerste buurvrouw had drie kinderen, meisje, jongen meisje, de andere eveneens drie kinderen, jongen, meisje, jongen. Van deze laatste drie hadden de oudste twee donkerbruin haar, de jongste was torenhoog vuurrood.
Mogelijk had dit gegeven de buurvrouw aan het nadenken gezet want op een dag ontspon zich over de tussengelegen heg het volgende gesprek:
B2: Mag ik je in vertrouwen iets vragen?
B1: Waarom niet? Ga je gang.
B2: Maak jij je nooit zorgen om je man. Ik bedoel... de mijne komt elke avond tegen zessen thuis.
B1: Ja, dat weet ik maar... ik begrijp je niet helemaal.
B2: Nou... die man van jou zit telkens in de vreemde, ver van huis en helemaal alleen en dan met al die knappe stewardessen om zich heen. Hoe weet je zeker dat... eh... je begrijpt me, hoop ik, want je weet wel hoe die mannen zijn.
B1: Dat hij vreemd gaat bedoel je te zeggen? Nee hoor, dat doet hij niet. Dat weet ik absoluut zeker.
B2: Gelukkig voor je.
B1: Ik heb trouwens tweemaal een detective achter hem aangestuurd en die kon me verzekeren dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.
Nou ben ik weer zo iemand die zich afvraagt: wanneer was mevrouw 1 nu het meest 'zeker', vóór of na het optreden van de detective? Of kan 'zekerheid' twee heel verschillende gezichten hebben?
Zo ben ik er volledig van overtuigd dat een supersnelle computer miljarden jaren achter elkaar telkens een paar duizend noten (muzieknoten) kan schikken en... nooit en te nimmer iets zal produceren dat in de verste verte ook maar dát heeft van een doorsnee compositie van b.v. Bach. Laat staan van een opus als de Johannespassion. Daar moet - volgens mij - wat ik een 'intelligentie' noem achter zitten.
Kan ik dat bewijzen? Nee, natuurlijk niet. Ik voel daar ook geen enkele behoefte toe. Toch vind ik de constructie van alleen maar het menselijk oog dermate geniaal dat het (stomme) toeval daarvan
géén verklaring kan zijn en dat het even onmogelijk is te bewijzen dat dat wel het geval is (of kan zijn).
Ben ik nu een al dan niet gelovige orthodox? Of een 'Ietsist'? Of een 'Agnost'?
Of hoor ik tot de ID-ers? Of mogelijk nog iets anders?
En... welke plaatst neem 'religieus-zijn' in dit alles in? Wat betekent 'religieus' nou weer?
Bij het zondagse TV-programma
Boeken (dat me doorgaans te kort duurt) was de laatste keer Peter-Paul Verbeek te gast. Zo'n man dwingt me weer tot nadenken over de betekenis van termen als 'menselijke natuur', 'menswaardig leven', 'ontwikkeling', 'verantwoordelijkheid' (aan wie of wat?) etc.
De grens van de mens doorPeter-Paul Verbeek
Waar ligt de grens van de mens? Nieuwe technologische ontwikkelingen kunnen mensen niet alleen 'beter' maken, maar ook 'verbeteren'. De wereld is vol antidepressiva, ritalin, vruchtwaterpuncties, protheses en hersen-implantaten. Het is hoog tijd dat de ethiek zich gaat richten op de vraag hoe deze middelen een goede inbedding in de samenleving kunnen krijgen, aldus de techniekfilosoof Peter-Paul Verbeek die nu doorbreekt bij het grote publiek. Verbeek verzet zich niet bij voorbaat tegen ingrepen in de menselijke natuur, maar onderzoekt de nieuwe manier van mens-zijn die eruit ontstaat.
In hoeverre zullen dergelijke ingrepen onze verantwoordelijkheden doen verschuiven en leiden tot afnemende acceptatie van ziekte en imperfectie? Gaan zij een nieuwe invulling geven aan wat een menswaardig leven is? Hoe kunnen we een afweging maken tussen het bestrijden van ziekteverschijnselen en de soms ingrijpende persoonlijkheidsverandering die mensen ondergaan? Wat gebeurt er met de kwaliteit van ons bestaan als medische technologieën net zo vanzelfsprekend worden als een kunstgebit en een steunkous?
'Wat ons tot mens maakt, is dat we vorm kunnen geven aan onszelf. De Übermensch is de mens die verantwoord met dat vermogen heeft leren omgaan. En precies dat wordt momenteel van ons gevraagd.'
Bij bol.com: € 19,95
Van harte aanbevolen. Maar dat had je wel begrepen.
Groeten.
Fons.
Een theoloog die naar exactheid streeft, heeft de eerste stap gezet op de weg naar het atheïsme. Een agnost is geen naïeveling, maar iemand die god nauwkeurig 'kent', voor wie dus veel, zo niet alle gods'voorstellingen' hun betekenis hebben verloren.
- was zijn deel. Jij bent lekker voort gegaan op dat pad, hetgeen tot vermakelijke en leerzame posten leidt. Ik hoop echter dat die student wel van zijn pad is afgeweken.
Waarschijnlijk ben je een beetje van alles. Alhoewel ik ook een behoorlijke ID'er in je herken: De wereld is geschapen naar het beeld van het Fonsisme. Zoiets... 8)