Ze werd uitgehuwelijkt, tegen haar wil naar Pakistan gesleept en ten slotte door haar eigen ouders terdoodveroordeeld. Sabatina James: „Ik hoop dat God me ooit met mijn familie zal herenigen. Maar dat kan alleen als ze de islam vaarwel zeggen.”
”God zegene je”, schrijft ze met sierlijke letters voor in haar zojuist in het Nederlands verschenen boek ”Mijn vlucht naar vrijheid”. Sabatina James –haar schuilnaam– was deze week in Amsterdam om haar pennenvrucht te promoten. Het is een ontroerend levensverhaal over onderdrukking, angst en geweld. Maar ook over bekering tot het christendom, vergeving en de liefde van Christus.
Het begint allemaal in het dorpje Dhedar, in het uiterste noordoosten van Pakistan. Daar ziet Sabatina in 1982 het levenslicht op een boerderij. „Naar Pakistaanse maatstaven hadden we het goed”, vertelt ze in een hotel aan een van de Amsterdamse grachten. „We hadden maar een paar kippen en drie buffels. Plus een hele bende slangen, al hadden die niets met ons te maken. Het wemelt van de slangen in Pakistan. Ik vind ze nog steeds vreselijk.”
Haar vader ziet ze zelden, want hij werkt als gastarbeider in Duitsland. „Hij kwam maar één keer per jaar op vakantie en vervolgens negen maanden later voor de geboorte van zijn kind. Ik werd grootgebracht door mijn moeder, die even streng was. Niet dat ze me vaak sloeg, maar vanaf heel jonge leeftijd liet ze er geen misverstand over bestaan wat mijn rol in het leven zou zijn: die van huisvrouw.”
Het zou heel anders lopen. Op haar tiende haalt Sabatina’s vader, die inmiddels een baan in Oostenrijk had gekregen, zijn gezin naar Europa. „Ik kon mijn ogen niet geloven”, herinnert Sabatina zich. „Op de snelweg zat ik de hele weg met mijn neus tegen het raampje gedrukt. Ik probeerde zo veel mogelijk indrukken op te doen en stelde verbaasd vast dat alles er echt heel anders uitzag dan in Pakistan. Ik was heel lang niet zo opgetogen geweest.”
Hoewel Sabatina in een westerse omgeving terecht is gekomen, houdt het gezin zich strikt aan de islamitische regels. „Ik beschouwde mezelf niet als een persoon, maar als een moslima. De islam was mijn identiteit en had mijn hele leven vormgegeven. Die bepaalde wat ik mocht eten, drinken en dragen, wie mijn vrienden en vijanden waren, en die zou ook mijn toekomstige man moeten regelen.”
Langzaam maar zeker krijgt de westerse cultuur echter invloed op Sabatina. Thuis doet ze zich als een vroom islamitisch meisje voor, maar buiten de deur begint ze zich steeds meer als een Oostenrijkse te gedragen. Ze trekt haar traditionele Pakistaanse gewaad over westerse kleding aan, zodat haar moeder niets merkt. Tegen de tijd dat ze op school is, ziet ze er net zo uit als alle andere meisjes.
„Mijn maskerade bleef maandenlang onopgemerkt”, vertelt Sabatina. „Ik leidde een dubbelleven: thuis bleef ik de brave Sabatina die keurig bad, zich fatsoenlijk kleedde en ongevraagd haar moeder hielp in de huishouding. Het was maar goed dat mijn moeder geen gedachten kon lezen, noch het dagboek waarin ik die gedachten opschreef en dat ik zo goed verstopte dat ze het nooit zou vinden.”
Toch krijgt haar moeder uiteindelijk in de gaten dat haar dochter niet helemaal de behoudende moslim is waarvoor ze zich thuis uitgeeft. „Langzaam maar zeker begon de sfeer thuis te veranderen. Mijn moeder werd steeds argwanender. Ze ging me bespioneren en keek door het keukenraam om te zien wat ik aan had wanneer ik uit de tram stapte. Als ze zag dat ik niet fatsoenlijk gekleed was, kreeg ik er fiks van langs.”
Blijft het aanvankelijk bij stevige vermaningen, in het voorjaar van 1998 barst de bom. Sabatina’s moeder vindt haar dagboek en slaat helemaal door. „Ze greep me bij mijn haar, sleurde me door de kamer en kwakte me tegen de muur. Het was voor het eerst van mijn leven dat ze me sloeg, en niet zomaar een tik zoals andere kinderen en jonge mensen kregen. Ze bleef maar aan mijn haar trekken, me in het gezicht stompen en schoppen.”
Dat pak slaag zou niet het laatste zijn. Sabatina: „Ze sloeg me om het minste of geringste; als ik bijvoorbeeld een spijkerbroek aantrok of als ze ook maar het kleinste spoortje van make-up op mijn gezicht zag als ik thuiskwam.”
Achteraf gezien had ze die bestraffingen wel kunnen verdragen, zegt Sabatina. Het wordt echter anders als haar ouders haar op een dag te verstaan geven dat zij haar aan haar neef Salman hebben uitgehuwelijkt. „Ik ken hem niet eens”, zei ik. Ik kan niet met hem trouwen. En elke keer kreeg ik hetzelfde droge commentaar. Ja, je zult wel met Salman trouwen.”
Intussen wordt de situatie thuis steeds onhoudbaarder. Na de zoveelste ruzie zoekt Sabatina haar heil bij een maatschappelijk werker en krijgt buitenshuis onderdak. In mei 1999 halen haar ouders haar over naar huis terug te keren. Daar krijgt ze te horen dat het gezin terug naar Pakistan zal gaan en dat Sabatina daar volledig haar eigen gang zal kunnen gaan.
Niets blijkt minder waar. Eenmaal in Pakistan dwingt Sabatina’s familie haar in een strak islamitisch keurslijf. Ook het huwelijk met neef Salman lijkt onafwendbaar. Eens protesteert ze tegen haar grootvader over die gedwongen bruiloft. „Je trouwt wél met hem. Je zult geen schandvlek voor je vader en moeder zijn”, is het barse antwoord.
Enige tijd later keert het gezin terug naar Oostenrijk, maar ditmaal zonder Sabatina. Haar vader beveelt haar bij de familie achter te blijven. „We willen dat je hier blijft. We willen dat je bij je tante en je toekomstige echtgenoot gaat wonen en een fatsoenlijk meisje wordt. Een meisje dat zich weet te gedragen en als een nette Pakistaanse denkt.”
Opnieuw begint voor Sabatina een dubbelleven. Voor het oog van haar familie gedraagt ze zich als een brave moslima. Maar in haar hart telt ze de dagen af tot ze weer naar Oostenrijk zal terugkeren. Dat moment komt in januari 2000, als haar vader haar terug naar Linz haalt. En daar voltrekt zich een verandering in Sabatina’s leven waarmee ze zich pas écht de woede van haar familie op de hals haalt.
Haar oude schoolvriend Christian doet Sabatina een Bijbel cadeau. Geheel volgens haar opvoeding geeft ze haar oud-klasgenoot te verstaan dat de Bijbel een boek vol leugens is. Toch raakt ze geboeid door het Woord van God, en al spoedig leest ze elke avond in het geheim uit de Bijbel.
Aanvankelijk wordt Sabatina verscheurd tussen haar streng islamitische opvoeding en de dingen die ze in de Bijbel leest. „Vaak genoeg heb ik gevraagd: God, Wie bent U nu eigenlijk?” Tot ze de woorden in Jeremia 29 vers 13 onder ogen krijgt: „En gij zult Mij zoeken en vinden, wanneer gij naar Mij zult vragen met uw ganse hart.”
„Alles in de Bijbel was zo totaal anders dan wat ik in de islam had geleerd”, zegt Sabatina. „In Gods Woord las ik dat ik mijn vijanden moet liefhebben. In de Koran was me voorgehouden dat ik moet strijden en zelfs een jihad moet voeren als dat nodig is. In de Bijbel leerde ik dat ik geen indruk op God hoef te maken, maar dat Hij Zijn onvoorwaardelijke liefde wil schenken.”
In het voorjaar van 2001 krijgt Sabatina opnieuw ruzie met haar moeder over haar uiterlijk en over haar weigering met haar neef te trouwen. Ditmaal slaan de stoppen bij haar moeder definitief door. „„Loop maar naar de hel. Je bent mijn dochter niet meer. Ik wil je nooit meer zien”, voegde ze me toe”, vertelt Sabatina. „Toen ben ik opnieuw bij de jeugdopvang terechtgekomen.”
Haar vader bezoekt haar daar korte tijd later. Dan vertelt Sabatina onomwonden dat ze christen is geworden. Vanaf dat moment ontvangt ze dagelijks telefoontjes van haar familie waarin ze de meest vreselijke scheldwoorden naar haar hoofd krijgt geslingerd en het uitdrukkelijke bevel naar huis terug te keren.
Op 2 juni besluit Sabatina haar ouderlijk huis nog éénmaal te bezoeken, in het gezelschap van een Pakistaanse kennis. Dan wordt in volle omvang duidelijk wat haar bekering voor de familie betekent. „Je weet toch wat er volgens onze godsdienst met jou moet gebeuren?” krijgt ze te horen. „Gewoonlijk zou je een bedenktijd van drie dagen krijgen. Wij geven je twee weken. Als je dan Mohammed niet meer aanvaardt, moeten we je doden.”
„Ik was totaal verbijsterd”, herinnert Sabatina zich. „Ik ben het huis uit gerend en heb mijn verhaal aan de politie verteld. Ik kreeg direct politiebescherming en ben op een geheim adres gaan wonen. Maar de telefoontjes en bedreigingen bleven komen. Tot op de dag van vandaag.”
Wanneer was het laatste contact met je ouders?
„Een maand geleden ontving ik per e-mail nog een brief van mijn vader. Hij vraagt steeds of ik naar huis wil komen. Twee maanden geleden kreeg ik een bericht van mijn broer. Dat stond vol scheldwoorden en bedreigingen.”
Kun je je ouders vergeven?
„Ik heb mijn vader een brief gestuurd waarin ik uitspreek dat ik hun heb vergeven. Het enige antwoord dat ik krijg, is dat ik naar huis moet komen. Dat durf ik niet aan. Ik hoop dat God me ooit met mijn familie zal herenigen. Maar dat kan alleen als ze de islam vaarwel zeggen.”
Hoe kun je leven met die voortdurende bedreigingen?
„Ik probeer er niet te veel aan te denken. Ik ben heel dankbaar dat God me tot nu toe heeft gespaard. Overigens is mijn familie niet het enige gevaar. Ik ontvang ook steeds meer dreigementen van radicale moslims die vinden dat ik de islam te schande heb gemaakt. Dan krijg je bijvoorbeeld een mailtje waarin staat: „Ik heb je anderhalf uur geleden op het centraal station gezien; ik weet je te vinden.” Dat is heel eng. De radicale islam is veel gevaarlijker dan mijn familie.”
Zien we het gevaar van de radicale islam wel voldoende in Europa?
„Europa is absoluut blind. Het laat een systeem toe dat toestaat dat vrouwen mishandeld en zelfs gedood worden. En je wordt voor racist uitgemaakt als je daar kritiek op hebt. Als een Nederlandse man zijn vrouw slaat, wordt hij gestraft. Als een islamitische man dat doet, zegt de rechter: Dat hoort bij hun cultuur. Alsof het bij een moslimvrouw geen pijn doet.
Wat me bedroefd maakt is dat er zo weinig christenen zich hiertegen uitspreken. Waarom moet Geert Wilders dat doen, en niet wij? Er zijn te veel ‘normale’ christenen. Jezus zegt dat wij het zout der aarde moeten zijn. Maar waar is het zout?”
Hoe kan het dat de eer van de familie sterker is dan het leven van je kind?
„Ik heb dat eens aan mijn tante gevraagd: Wat zou u doen als uw dochter zich van de islam afkeerde? Ik zou haar doden, was haar antwoord. Allah en de eer van de familie komen op de eerste plaats. Ik hoop dat de moslimwereld ooit inziet dat wij niet hun eer zijn, maar hun dochters.”
Mede n.a.v. Mijn vlucht naar vrijheid, Sabatina James, uitg. Arena, Amsterdam, 2010; ISBN 978-90-225-5565-1;207 blz.; ¢ 18,95.
Het is in de "wetenschap niet anders. Als je afwijkt met je mening, je model, als je evolutie niet vreet, doe je ook niet meer mee. Als je op internet fora het waagt om de evolutie theorie in twijfel te trekken, dan volgt bijna wetmatig een waar bombardement aan minachtende, schreeuwerige tegenreakties. in die reakties komen gegarandeerd de volgende kreten voorbij: creationist, niet-wetenschappelijk enz. Er mag gewoon geen tegengeluid klinken, de evolutie-theorie moet geaccepteerd worden, want deze is immers bewezen.
Er word ook altijd maar beweerd dat elke wetenschapper in de evolutie-theorie geloofd, maar niets is minder waar. Er is een groeiende groep wetenschappers die hier grote vraagtekens bij zet. Maar het is ook een feit dat elke wetenschapper die het publiekelijk waagt kritische noten bij de evolutie-theorie te plaatsen te maken krijgt met de zgn evolutionistische inquisitie. Het wordt op universiteiten gewoon niet geaccepteerd als een wetenschapper een ander gedachtengoed aanhangt en dat dan ook nog op enige wijze uitdraagt. Nee, iedere wetenschapper moet wandelen in het keurslijf van de evolutie. Dissidenten worden keihard aangepakt.
In de wetenschapswereld heb je enkel en alleen status als je evolutionist bent. Je wordt onderwezen in de filosofie van het evolutionisme en je hebt praktisch alleen kansen als je amen zegt op het darwinisme. Al in de opleiding wordt je doordrenkt met de leer van Darwin, die je aangereikt wordt als enige wetenschappelijke verklaring voor het leven, de mensheid en de intelligentie op aarde. Evolutie is het heersende paradigma : iedereen gelooft het omdat men het gelooft; we onderzoeken zelf de fundamenten van de theorie niet meer omdat we denken dat de generaties vóór ons er echt wel over nagedacht hebben.
Met wetenschappers die tot de conclusie gekomen zijn dat het evolutionisme de bewijzen tegen zich heeft, worden geen debatten meer gehouden. Men gaat inhoudelijk bijna niet in op hun argumenten. De critici worden onmiddelijk uitgemaakt voor ‘pseudowetenchappers' en niet meer serieus genomen. Vaak word zelfs hun geldigheid als geleerde betwijfeld. Dit is precies zoals de Inquisitie van de duister-middeleeuwse Rooms Katholieke kerk de zogenaamde ketters die de heilige leer niet gehoorzaamden opspoorden.
Terwijl er op scholen regelrechte verdraaide waarheden staan (zoals de Haeckel-reeks, de paardenevolutie of het Miller-expiriment, zie 6.5), wordt in dezelfde schoolboeken gesteld dat evolutiecritici zoals creationisten ‘zich meestal beroepen op zaken die berusten op misverstanden'. De creationistische argumenten worden er echter op angstvallige wijze niet bij genoemd (argumenten als: macro-evolutie bestaat niet, overgangsmodellen ontbreken, evolutie gaat in tegen natuurkundige wetten, de onherleidbare complexiteit van het leven kan niet geleidelijk ontstaan zijn, etc)! De evolutionisten, die praktisch geen bewijzen aan hun kant hebben, doen zich op deze manier voor als ‘de enige wetenschappelijke autoriteit'; zij die evolutie verwerpen zijn de ‘bevooroordeelde pseudowetenschappers'.
Scheele, de auteur van Degeneratie – het einde van de evolutietheorie viel dit ook op. Hij stelde: “De evolutietheorie is de basis van atheïstisch denken in de Westerse wereld. Sinds Charles Darwin hebben mensen die niet in een God willen geloven een verstandelijk argument om dat niet te doen. In de evolutietheorie wordt de wetenschap misbruikt om de persoonlijke geloofsovertuiging van het grootste deel van de wetenschappers te promoten. Het wordt door veel woordvoerders van de evolutietheorie (zoals Dawkins en Dekkers) gebruikt om af te rekenen met het bestaan van een God of Schepper. De macro-evolutie gedachte is echter geen wetenschap, maar een filosofisch, atheïstisch interpretatiekader voor biologische gegevens dat aangenomen wordt, maar niet per definitie biologische waarheid is. Je mag zeer uiteenlopende kritiek hebben op onderdelen, maar zodra je Het Grote Verhaal in twijfel trekt ben je een afvallige en niet langer (wetenschappelijk) meer serieus te nemen.”
FEIT: Evolutie is subjectief omdat zij werkt vanuit een vooropgestelde atheïstische en materialistische filosofie. Ze gaat er bij voorbaat vanuit dat er geen intelligentie achter het leven zit en zal vondsten en feiten altijd zó tonen dat ze in lijn zijn met dat – bijna religieus geloofde – dogma.
Een groot aantal wetenschappers dat de nek uitgestoken heeft en kritiek uitte op de fundamenten onder de darwinistische denkwijze, heeft een stortvloed aan negativiteit en verzet tegen zich aangekregen. Een van de bekendste voorvechters van het evolutionisme, namelijk de Engelse Richard Dawkins (die zojuist al door Scheele werd aangehaald), is hiervan een sprekend voorbeeld. Dawkins is een overtuigd evolutionist. Hij is een atheïst en geeft openlijk aan dat hij de atheïstische filosofie wil promoten. Dat Dawkins dus niet objectief is maar denkt vanuit een levensbeschouwing moge duidelijk zijn, al wordt door mensen als Dawkins zelf altijd de gedachte gepropagandeerd dat de atheistische filosofie wél wetenschappelijk is en de theïstische niet. Hoe dan ook, Dawkins schroomt er niet voor de critici met de grond gelijk te maken. Hierbij gaat hij nauwelijks in op feiten.
Dawkins verkondigd naar eigen zeggen een credo (geloofsleer), dat inhoudt dat alle zin op aarde voortkomt uit niets anders dan natuurlijke selectie. “Het is volstrekt veilig om te zeggen dat, als je iemand tegenkomt die beweert niet in evolutie te geloven, dat zo iemand onwetend, stompzinnig of gek is (of slecht, maar dat laat ik liever buiten beschouwing).”, aldus Dawkins.
Richard Milton, een Engelse wetenschapsjournalist, was altijd een vurig aanhanger van het darwinisme, totdat hij na twintig jaar van studeren en schrijven, plotseling oog kreeg voor de vele lacunes in de theorie. Nadere diepgaande studie schokte hem zeer. Het resultaat was een kritisch boek. Over wat er toen gebeurde, zegt Milton: “Ik werd voorwerp van de heksenjacht van de darwinistische politie. Door Richard Dawkins werd ik omschreven als ‘ geschift' , ‘stompzinnig' en ‘hard toe aan psychiatrischehulp'.”
Ook werd hij uitgescholden als creationist, zonder dat met een woord op de inhoud van zijn argumenten werd ingegaan. Milton werd door de London Times Education Supplement gevraagd een artikel te schrijven om zijn kritiek uiteen te zetten. De krant kondigde dit een week vantevoren aan: Next week: Darwinism. Richard Milton goes on the attack. In die week zag Dawkins de kans om, via zijn connecties met The Times, de publicatie van het artikel te verhinderen! (Hebben ze soms iets te verbergen, moeten we ons dan afvragen!)
Over Dawkins zegt Milton: “Hij is het klassieke voorbeeld van een baas van de ‘Brain Police'. Het westerse wetenschappelijke establishment en de massamedia gaan er prat op dat zij open forums zijn voor het publiek, zonder enig vooroordeel of censorship. Echter, noch in Amerika, noch in Engeland is er ooit een tv-programma uitgezonden waarin aandacht werd gegeven aan de zwakheden van het darwinisme. Een wetenschapper die een kritisch verhaal schrijft over hert darwinisme, kan er zeker van zijn het nergens gepubliceerd te krijgen.”
Is het vreemd dat er niemand is die twijfelt aan het evolutionisme?
Dit is bijna hetzelfde als het communistische censuur! (Frappant gegeven hierbij is dat juist in landen die zich ontworstelen van communisme de bevolking een sterkere neiging heeft het evolutionisme en haar fundamenten nauwkeurig te onderzoeken. Terwijl we het in Nederland en andere Westerse landen allemaal wel geloven, zijn er in Polen regeringsleiders die de theorie verwerpen, omdat ze eerst onderzoek hebben gedaan!)
Twijfel je aan Darwin, dan ben je gek en zeker geen wetenschapper meer. Prof. dr. ir. Arie van den Beukel, een Nederlandse natuurkundige, schrijft in Schitterend Ongeluk of Sporen van Ontwerp (p.114): “De ketters worden dus te vuur en te zwaard bestreden, niet door hun argumenten te weerleggen, maar door ze uit te schelden (‘creationist' wordt al als afdoende beschouwd) en met alle macht te verhinderen dat hun stem gehoord wordt.”
Dawkins doet dat ook bij evolutie-broeders, die ook maar een spóór van evolutiekritiek vertonen. Gould en Eldredge bijvoorbeeld, twee zéér gerenommeerde evolutionisten, die eerlijk naar buiten traden over de enorme hiaten en op basis daarvan geleidelijke evolutie betwijfelden. Van Den Beukel zegt hierover: “Zo geeft hij [Dawkins] Stephen Jay Gould en Niles Eldredge, die bepaalde grondslagen van de theorie kritisch ter discussie stelden, ervan langs, niet omdat ze ongelijk hadden, maar omdat zoiets niet hardop gezegd mag worden omdat ze daarmee ‘valse hulp en bijstand verlenen aan de creationisten' .”
Zij in de waan verkeren dat wetenschap objectief is, zouden iets verder moeten kijken. Als evolutie bewezen was en overduidelijk, waarom zouden de evolutionisten dan met zo'n krampachtigheid tegenhouden dat er ook maar iets tegen hun theorie wordt ingebracht? Hebben ze werkelijk niets te verbergen? (Als de Amerikaanse regering morgen alle complottheorieën zal verbieden en censuur gaan toepassen, zou je dan niet juist moeten gaan nadenken over de waarheid erachter?)
Van den Beukel zelf heeft de evolutionistische inquisitie aan der lijve ondervonden. Een evolutionist schreef in het blad Skepter ‘een recensie' van een van zijn boeken, waarin werkelijk drie leugens in één zin genoemd werden en hij ook maar meteen creationist genoemd werd (terwijl hij dat niet is)!
Nog een methode die evolutionisten hanteren is de theorieën van de critici (zoals Intelligent Design en Creationisme) op verkeerdere manier voorschotelen. Veel prominente neodarwinisten doen hun best om mensen het idee te geven dat creationisme onwetenschappelijk is. Zij doen het bijvoorbeeld voorkomen alsof creationisten geloven dat ieder organisme zoals het nu op aarde rondloopt rechtstreeks geschapen is en er totaal geen variabiliteit is . In populaire pro-evolutionistische boekwerken zoals Teaching About Evolution geven zij zelfs een stamboom weer ‘zoals creationisten het zien', met daarin organismen die zich vanaf de schepping niet aangepast hebben en in duizenden jaren precies hetzelfde blijven! Ze wijzen vervolgens op de genetische fouten en erfelijke ziekten in de mens en zeggen dan: “Blijkbaar vond God het nodig de mens te scheppen met zulke ziekten.” Dit is natuurlijk pure stemmingmakerij. Creatonisten geloven absoluut in micro-evolutie, echter niet in de mythe van macro-evolutie – simpelweg omdat het niet bestaat en nooit is aangetoond! De erfelijke ziekten en genetische fouten laten juist onomstotelijk zien dat mutaties altijd schade berokkenen en nooit voor verbetering (evolutie) kunnen zorgen. Dat de mens, en veel organismen, vól zitten met erfelijke fouten is juist een groot bewijs dat er ooit perfecte grondsoorten geschapen zijn die constant aan het vervallen zijn, zoals uitgebreid uitgelegd in hoofdstuk 1. Creationisten beweren dat er ooit een grondsoort geschapen is die zich door micro-evolutie (binnen de grenzen van de grondsoort) aanpast en genetisch vervalt door mutaties. De hedendaagse organismen zijn door genetische verarming en micro-evolutie aangetast, en dat is een bewijs voor creationisme en een neergaande ontwikkeling tot nu toe, niet voor evolutie , wat een opgaande ontwikkeling suggereert, waarbij de sterksten steeds overblijven! Echter, door het creationisme op die manier weer te geven lijkt evolutionisme een logischere theorie. Evolutionisten moeten wel, want de aardlagen, de genetica en de natuurwetten zijn hopeloos in lijn met creatie-degeneratie, niet met evolutie.
FEIT: Prominente evolutionisten debatteren niet meer critici. Ze kiezen ervoor de critici op unilaterale wijze belachelijk te maken of te negeren. Er zijn voorbeelden te over waarin objectieve geleerden plotseling volkomen genegeerd en voor gek verklaard werden toen zij ook maar aan één van de darwinistische dogma's twijfelden. Vooraanstaande evolutionisten houden zelfs de publicatie van tegenbewijzen tegen in kranten. Van objectiviteit is geen sprake. Dit noemen we censuur en manipulatie.
http://www.refdag.nl/nieuws/familie_eer ... r_1_500291
http://www.verzwegenwetenschap.nl/h6.html
