Het koninklijk paleis lag in de wijdse bomenrijke koninklijke tuin, door de koninklijke tuinarchitect buitengewoon fraai ontworpen, door een koninklijk tuiniersbedrijf vakkundig aangelegd en door koninklijke hoveniers uiterst zorgvuldig onderhouden.
In deze tuin wandelde de prinses. Zij was enig kind, beeldschoon, huwbaar en hopelijk vruchtbaar (alleen in deze volgorde) en volstrekt niet op haar achterhoofd gevallen, letterlijk en figuurlijk bedoeld. Zij mijmerde wat over milieuproblemen, de toekomst van het koninkrijk en andere haar boeiende onderwerpen. Zij zette zich neer op een comfortabele bank aan de rand van de rustige hofvijver en koesterde zich, de ogen gesloten, in de milde zonneschijn.
Op het blad van een waterlelie zat een grote kikker, die haar met zijn bolle ogen bewegingloos aanstaarde.
Plotseling sprong hij in haar schoot, opende de bek en sprak:
"Lieve, wonderschone prinses, wil niet schrikken. Ik zie er dan wel uit als een kikker, maar in werkelijkheid ben ik een prins die door een snode heks van gedaante is veranderd. Als gij mij kust, keer ik weer terug in mijn oude gedaante.
Dan neem ik U mee naar mijn paleis, waar mijn moeder woont.
Wij gaan trouwen en krijgen kinderen.
Gij zorgt voor het eten en doet het huishouden.
Ik regeer het land en wij zullen lang en gelukkig leven"...
----------------------------------
Bij het avondeten zat de prinses alleen aan de koninklijk gedekte tafel. Haar ouders waren op staatsiebezoek in een bevriend koninkrijk. Het hoforkest speelde in kleine bezetting een lichtklassiek divertimento. Een lakei stond bewegingloos schuin achter haar stoel.
Even liet zij haar vork rusten, keek dromerig voor zich uit, plooide haar lippen tot een wat ironische glimlach en zei zachtjes voor zich heen: "Dat had je gedacht, ja".
Daarna stak zij het laatste stukje kikkerbil, door de koninklijke kok uitmuntend toebereid, in haar welgevormde mond.
Groeten.
Fons.
