Dag Carel,
Dank voor je antwoord.
Je schreef:Die indianen waren in balans, met hun gezin, stam en vooral met de natuur, met de planten en dieren waar ze van leefden en waar ze mee leefden. WIJ zijn hier de schaamtelozen, de primitieven. WIJ!!!
Zeker wat dat in balans zijn betreft ben ik het helemaal met je eens. En het 'wonderlijke' is: die indianen hadden hun Geboden. Ik heb ergens een stukje liggen waarin zo'n volkje wordt beschreven. Als ik het kan vinden zet ik het hier neer.
Ze hadden natuurlijk hun (gezongen) 'verhalen'. Alle leven kwam van Vader Zon naar Moeder Aarde, die het zijn verschillende vormen gaf; na de dood keerde het leven weer naar die Vader terug. Alle woorden of titels schoten te kort om beide grootheden naar waarde te beschrijven.
Verder was er boven, achter of in alles nog een Grote Geest over wie verder geen mededelingen konden worden gedaan want daarvoor was Hij te oneindig veel omvattend. Bij grote gebeurtenissen (geboorte van een nieuw stamlid, huwelijk, begrafenis), waar een gezamenlijke feestmaaltijd bij hoorde, werd door het stamhoofd voor de Grote Geest een lekker hapje in het oerwoud gelegd en dat was na korte tijd altijd verdwenen.
De Geboden waren minder in aantal:
* je mocht geen medemens doden;
* je mocht wat van een ander was niet kapot maken of stelen;
* je mocht een meningsverschil niet met geweld beslechten;
* je mocht niet liegen, zeker niet bij de openbare rechtspraak;
* je mocht niet vreemd gaan of je partner in de steek laten;
* je moest je voorgeslacht eerbiedigen en het in zijn oude dag verzorgen.
Ze konden lezen noch schrijven maar hadden natúúrlijk ook weer hun (gezongen) 'verhalen', die getuigden van eerbied voor de natuur in welke verschijningsvorm dan ook. En dan werd aan veel wat wij 'natuur' noemen bijzondere kracht toegeschreven waarvoor dankbaarheid op zijn plaats was. Het oerwoud, de rivier, natuurverschijnselen e.d. hadden eigennnamen, die hen groter maakten dan de mens
Ze zitten nu in een reservaat en zijn er volgens de berichten niet zo veel gelukkiger van geworden.
Ik schreef:Alhoewel... ik denk dat er een aardig stuk lichamelijke evolutie aan het begin van die 'geestelijke' is voorafgegaan.
Ik bedoelde te zeggen: er is naast vele overeenkomsten ook een verschil tussen dieren en mensen. De mens is pas verschenen toen er al vele diersoorten waren. Veel van die dieren is in de mens terug te vinden maar volgens mij is hét verschil: het 'ik-besef'. Damasio heeft een studie gewijd aan het verschil tussen 'emoties' en 'gevoelens'. De eerste worden verwerkt in de Amygdala, de laatste in het Hypocampus (meen ik). Twee verschillende hersenkernen dus.
De emoties komen en verdwijnen spontaan, op de gevoelens kan
ik invloed hebben. Wie of wat is nou dat 'ik'?
Damasio beweert dat we onszelf misleiden a) door het verschil tussen die twee roerselen niet te onderkennen en b) door onze manier van beleving te projecteren op de dieren die – volgens hem – dat ik-besef missen.
Je schreef:...er is geen god en al helemaal geen christelijke god, want die mist zo ongeveer alle wijsheid die je je maar zou kunnen wensen.
Ik ben het meer eens met Dijkgraaf die het gewoon niet over 'god' wil hebben om de eenvoudige reden dat je dan niet weet over wat of wie je het hebt. Bovendien is die term al zo vaak en zo verschillend ingevuld dat er alleen maar verwarring wordt gezaaid. Ieder heeft zijn god, die anders is dan alle andere goden die niet deugen dus niet net zo min als degenen die er in geloven. Tel uit je winst.
Ik zal je een stuk over ene Balagagangadhara toesturen, ook zo'n Indiër en nog maar eens een ander aspect.
Je schreef:Nee, daar kan ik zeker geen sluitend antwoord op geven, misschien iemand anders op dit forum.
Het zou kunnen ja, maar ik verwacht van niet.
Je schreef:Het is goed om eens iets over Tao (De Weg) te lezen.
Daar heb ik al veel van gelezen. Er is een periode geweest dat ik van Bhagwan het ene boek na het andere las en de ene na de andere tape beluisterde. Dat is een boeddhist pur sang.
Gisterenavond pakte ik op weg naar mijn bed een boek uit de kast, sloeg het ergens open en las:
In wezen is religie een fundamentele rebellie. Het is niet iets conformistisch, het is geen alleen maar horen bij een of andere organisatie, vereniging of kerk, want iedere vorm van horen-bij komt voort uit angst – en religie is vrijheid. Het is beangstigend om alleen te zijn. Je vindt het prettig om bij een land, een kerk of bij een vereniging te horen, want als je opgaat in de menigte vergeet je je eenzaamheid. Die verdwijnt dan niet, maar je vergeet haar. Je houdt jezelf voor de gek, je schept een droom om jezelf heen alsof je niet alleen bent. Alleen blijf je toch; je gebruikt er alleen een bedwelmen middel tegen.
Religie is geen bedwelmend middel. Religie schenkt je geen onbewustheid, maar juist bewustzijn. En bewustzijn is iets rebels. Als je bewust wordt, kun je bij geen enkele vereniging, natie of kerk horen, want als je bewust wordt, dan besef je tegelijkertijd de sobere schoonheid van alleen-zijn. Je wordt je bewust van de muziek die voortdurend in je eigen ziel klinkt. Maar je hebt jezelf nog nooit de tijd gegund om het in eenzaamheid te kunnen horen, om erop afgestemd te zijn, om er één mee te zijn.
En dan begint ook hij weer over het onverwoordbare wonder van 'bestaan', van het 'deelhebben aan het bestaan'. Pas als je een persoonlijke
'ervaring'(!) hebt van wat dat bestaan inhoudt, kun je jubelend ervan genieten en dat is altijd NU. Zoals je kunt genieten van mooie muziek op het moment dat er wordt gemusiceerd en ook dat is altijd NU, op het moment dat gemusiceerd wordt. Moet je wel 'muzikale oren' hebben natuurlijk.
Buiten hebben we wat voer voor de vogels gestrooid. Allerhande soorten zijn eropaf gekomen. Tot mijn verbazing daalde er een witte duif neer die een paar graantjes oppikte. Zo zie je maar.
Groeten.
Fons.
Een theoloog die naar exactheid streeft, heeft de eerste stap gezet op de weg naar het atheïsme. Een agnost is geen naïeveling, maar iemand die god nauwkeurig 'kent', voor wie dus veel, zo niet alle gods'voorstellingen' hun betekenis hebben verloren.
