Dat is precies de vraag die mij bezig houdt.
Ik kan er van alles over denken, fantastische oplossingen bedenken en wegzwijmelen in filosofische antwoorden.
Maar ik weet het gewoon niet.
Is daar mee te leven? Is mijn drang naar "het weten en begrijpen" niet zodanig groot dat het een soort frustratie wordt?
Richard Feynman heeft in zijn lectures, boeken en voordrachten vele rake opmerkingen gemaakt over wetenschap:
http://www.youtube.com/watch?v=QkhBcLk_8f0&feature=sub"I can live with doubt, and uncertainty, and not knowing. I think it's much more interesting to live not knowing than to have answers which might be wrong. I have approximate answers, and possible beliefs, and different degrees of certainty about different things, but I’m not absolutely sure of anything, and in many things I don’t know anything about, such as whether it means anything to ask why we’re here, and what the question might mean. I might think about a little, but if I can’t figure it out, then I go to something else. But I don’t have to know an answer. I don’t feel frightened by not knowing things, by being lost in a mysterious universe without having any purpose, which is the way it really is, as far as I can tell, possibly. It doesn’t frighten me."
"Some people say, "How can you live without knowing?" I do not know what they mean. I always live without knowing. That is easy. How you get to know is what I want to know."
The Meaning of it All (1999)
Ik weet van mijzelf dat wat ik ook verzin op die vraag, dat het antwoord welke ik geef niet met een bepaalde mate van zekerheid als waar kan aanduiden.
Ik weet dat ik de kennis en de mogelijkheden niet bezit om het a) te controleren b) te falsificeren en daarmee c) het te accepteren.
De enige conclusie die ik dan kan geven is dat ik mijzelf behoorlijk voor de gek hou als ik wel een dergelijk antwoord zou accepteren. Wie ben ik?
Kunnen anderen dat wel voor mij doen?
Ja, hopelijk wel. Knappe koppen die echt kennis van zaken hebben en hun hele leven samen met anderen de mogelijkheden aanpakken om verder te komen met het beantwoorden van die vraag en een antwoord geven die gezien wordt als aannemelijk.
Wie ben ik om daar tegen in te gaan? Waarom zou ik een aannemelijk antwoord niet accepteren?
Wellicht omdat ik het antwoord niet leuk vind? Past de verklaring misschien niet in mijn wereldbeeld?
Ook hierbij weet ik, wie ben ik? Waarom zou mijn wens voor een bepaald antwoord, een gewild antwoord, boven de verklaring gaan?
Tuurlijk, ik heb gewild dat Nederland de finale wint. Mooi spel met trots aanschouwd. Maar het is anders. Ik kan mijn oogkleppen opdoen en mijn vingers in mijn oren stoppen en roepen "wij zijn de beste", maar dan hou ik mijzelf voor de gek. En ik zou weten dat ik mijzelf voor de gek houd.
De enige optie is : weten dat je het niet weet en er leuke gedachten over hebben hoe het wellicht is, maar altijd voor ogen houden dat het niet op realiteit gestoeld is.
"How you get to know is what I want to know."
Daar houd ik mij aan vast !
Determinist