Het boek is prachtig uitgegeven, het omvat 446 pagina's (vanaf pag. 391 Appendix, Noten, Bibliografie) en lijkt van buiten uit vijf delen te bestaan die van elkaar worden gescheiden door - zoals blijkt - een aantal vellen met bijzonder mooie en kleurrijke illustratie's. Zonder meer hartveroverend.
Verder zijn er nog talrijke ongekleurde illustratie's, tekeningen, tabellen etc. etc. etc.
Dawkins is een briljant schrijver, hij weet op zijn vakgebied verbluffend veel; ik had bijna gezegd: 'hij weet alles'; hij formuleert in de gewone taal van jan-en-alleman glashelder en redeneert schier onweerlegbaar.
Als ik alleen maar denk aan de paragraaf, nog tamelijk in het begin, over: Vijfenveertigduizend generaties lang evolutie in het lab. Hij behandelt daar het onderzoek van Richard Lenski met de bacterie Escherichia coli. Hij is wel zo oprecht om te waarschuwen vooral rustig te lezen – want o, o, o, wat een ingewikkeld onderzoek!!! – en geeft daarna een loepzuivere en glasheldere uiteenzetting.
En dan heb je het verhaal al achter de rug over de reis terug in de tijd. Je gaat miljoenen jaren op weg tot je belandt bij de stamvader van chimpansee én mens; daar maak je een haarspeldbocht en keert langs een van de twee wegen terug. In het ene geval beland je in een groep chimpansees en het andere geval... mag je zelf invullen. Breath-taking:!:
Hier citeer ik de tekst op de achterkaft: Dawkins' belangrijkste doel is om díe mensen te bereiken die de evolutie niet ontkennen, maar die in hun omgeving wel zo iemand kennen, in hun familie of kerk misschien, en die zich onvoldoende voelen toegerust om hun standpunt te onderbouwen. Dit boek zal dan ook voor velen een welkome steun zijn in lastige discussies met onwetende of koppige ontkenners van de evolutie. En door Dawkins' meeslepende en dikwijls geestige schrijfstijl is het een van de leesbaarste introducties in de evolutie ooit.
Het enige dat me regelmatig tegenvalt is 's mans fundamentele, rabiate atheïsme, wellicht beter: anti-theïsme. Dat hij diep de schurft heeft aan bepaalde aspecten van religies en de daarbij horende godsbeelden, alla, daar kan ik nog wel inkomen. Maar... beweert of 'bewijst' hij hier en daar niet wat teveel? En – dat heb ik vroeger geleerd – Wie teveel bewijst heeft niets bewezen.
Stomtoevallig (als er toeval is) stuurde een ander me een interview met Samuel IJsseling toe. Dat is een Nederlander die het grootste deel van zijn leven als filosofie-professor in België heeft doorgebracht. Google even om zelf te zien dat ook hij niet op zijn achterhoofd is gevallen. Een klein stukje uit dat lange interview:
Vraag: Wat is domheid voor u?
IJsseling: Dat heeft niets te maken met minder begaafd, of minder geschoold. Dat bedoel ik helemaal niet. Dom ben je volgens mij als je je eigen kleine opvattingen voor de absolute waarheid neemt. Die domheid treft men ook aan bij zeer gestudeerde mensen. Neem nu zo'n Richard Dawkins. Als bioloog is hij wellicht een van de intelligentste mensen van deze tijd. Toch vind ik sommige van zijn uitspraken oerdom. Die man oordeelt voortdurend over dingen waar hij helemaal geen verstand van heeft: over religie, over filosofie... Dat neoatheïsme van mensen zoals Dawkins, dat grenst bij mij aan domheid.
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Dit: vandaag of morgen komt er weer een - al dan niet reeds bekende - rotsvast overtuigde creationist de boel hier ten leven wekken. Dan krijgen we waarschijnlijk weer wat ten onrechte een 'discussie' wordt genoemd. Ik hoop alleen dat het dan binnen de perken van de rationaliteit blijft en dat geen van beide partijen 'wetenschappelijke' uitspraken gaat doen die niet wetenschappelijk zijn te bewijzen. Vormen van fundamentalisme, van welke kleur of richting dan ook, zijn onderhand niet meer 'van deze tijd'. Of... behoren dat niet meer te zijn. Vind ik.
Groeten.
Fons.
; je blijft naar verklaringen zoeken. 
